Filmy tradycja, fotografia

Po śmierci męża Hana mieszka samotnie w rodzinnym domu. Jej dwaj dorośli już synowie odwiedzają ją wraz ze swoimi żonami i dziećmi, ale te wizyty na ogół kończą się kłótniami, więc atmosfera w rodzinie jest nie najlepsza. Kiedy Hana spotyka Bronę, twardego mężczyznę uzależnionego od pływania w morzu zimą, przed kobietą otwiera się nagle zupełnie nowy świat. Brona przyjmuje Hanę do swojego zespołu morsów, a ona stopniowo uczy się pokonać strach przed lodowatą wodą. Przede wszystkim jednak na nowo uczy się kochać...

Nominowany do Oscara kanadyjski film, wyreżyserowany przez urodzoną w Indiach reżyserkę Deepę Mehtę, porusza tematykę hinduskiej obyczajowości, a szczególnie życia wdów po śmierci mężów oraz aranżowanych małżeństw małych dziewczynek i starszych mężczyzn. Chociaż akcja filmu ulokowana została w 1938 roku, to właściwie do dzisiaj w Indiach takie śluby są normą. Co gorsza, gdy umiera małżonek, wdowa, niezależnie od wieku, zgodnie z zasadami religii i obyczajem winna spędzić resztę życia w aśramie dla wdów. W tej formie przytułku ma pokutować za swoje grzechy z poprzedniego życia, które – wg wierzeń – wpłynęły na śmierć męża.

Wybuch islandzkiego wulkanu Eyjafjallajökull utrudnił życie wielu podróżnym. Dla Alaina (Dany Boon) i Valérie (Valérie Bonneton) stał się jednak prawdziwą katastrofą. Pomimo odwołanych lotów para próbuje dotrzeć na czas do małej miejscowości w Grecji, gdzie ich córka zamierza wziąć ślub. Eks-małżonkowie pałają do siebie szczerą nienawiścią, a wspólna podróż będzie prawdziwą drogą przez mękę.

Rok 1968. Wielka Brytania. Szkoła dla chłopców. Uczniowie zostają oskarżeni o bunt. Poznajemy Micka i jego młodszych przyjaciół, którzy się zbuntowali przeciwko dotychczasowemu porządkowi panującemu w szkole...

Film zrealizowany według klasycznej recepty Hollywoodu z wielkimi gwiazdami w obsadzie. Amerykanin Brown (Richard Burton) przyjeżdża ze Stanów Zjednoczonych na Haiti. Dzieje jego romansu z żoną ambasadora, Marthą Pinedą (Elizabeth Taylor), jednego z państw Południowej Ameryki, którego dom jest jest azylem dla ofiar prześladowań politycznych, nakładają się na dramatyczny obraz kraju rządzonego przez dyktaturę Duvaliera.

Po 20 latach od nakręcenia kultowej Baraki Ron Fricke powraca na ekrany kin fenomenalnym obrazem Samsara. To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką, nominowanej do Oscara za oprawę muzyczną do Gladiatora, Lisy Gerrard z Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin, życia, śmierci i odrodzenia. Samsara zabiera nas w miejsca piękne i dotąd nieznane, pokazując przy tym potęgę natury, wpływ cywilizacji na przyrodę i życie człowieka, diametralnie odmienne życie ludzi w różnych zakątkach świata i skłania do refleksji nad kierunkiem, w którym podąża współczesna cywilizacja. PRZYGOTUJ SIĘ NA NIESPOTYKANĄ UCZTĘ DLA ZMYSŁÓW.

Młody żydowski fotograf (w tej roli Ricardo Trêpa, wnuk reżysera i jego stały aktor) w deszczową noc wezwany zostaje przez bogatą miejscową rodzinę do zrobienia pamiątkowych zdjęć Angelice – zmarłej w niewyjaśnionych okolicznościach pięknej dziewczynie. Isaac przez obiektyw widzi jej otwarte oczy i skierowany do niego uśmiech. Od tego momentu staje się ona jego obsesją i obiektem szalonej, niemożliwej do spełnienia miłości. Miejsce akcji – portugalskie miasteczko Régua – trwa zawieszone między tradycją i nowoczesnością, stałością i zmianą; Isaac robi zdjęcia starym aparatem, fascynuje się dawnym sposobem uprawy ziemi (to nawiązanie do filmowego debiutu de Oliveiry, pokazującego pracę na rzece Douro). Reżyser posługuje się statyczną kamerą i teatralną, wystudiowaną formą. Deklamowane dialogi i proste obrazy codziennego życia przeplatają się ze snami o spotkaniach Isaaca z duchem Angeliki, estetycznie nawiązującymi do Mélièsa czy Chagalla.

Dauna (Yordana Medrano), dziewczyna z twarzą kobiety ze starożytnej kultury. Ona ośmieliła się być inna. Ma dylemat wyboru pomiędzy miłością do Tarcisio (Eddie Gómez), a zostaniem kobietą Warao i śledzić swoje powołanie, z ryzykiem płacenia konsekwencji. W końcu, decyduje się pogodzić to wszystko, kochać, aby zostać w pamięci ludzi, ze śpiewem swoich korzeni. Staje się częścią legendy.